 |
| Bu şiiri yazmama ilham kaynağı olan Karaçam Ağacı. ( Efemçukuru / Menderes ) |
Yine geldim yanına, çoktan beri uğrayamamıştım.
Malum, yaşlılık, her istediğin zaman gelemiyorsun.
Zaten, senin de pek umurunda değil ya.
Kendi kendime konuşup gidiyorum içte.
Ha, unutmadan söyleyeyim,
Daha önce beraber geldiğimiz arkadaşım, geçen gün öldü.
Hani altında bira içip fotoğraf çekmiştik ya !
Selam söyledi, son nefesinde, o günü hiç unutamamış.
Seni en çok niye seviyorum biliyormusun?
Feleğin bu kadar sillesini yemene rağmen, hiç bir şey umrunda değil ya!
Bazen senin gibi olmak, hiç bir şeyi umursamamak geliyor içimden.
Bir ağaç, bir ot gibi sorumsuzca yaşamak istiyorum.
Halbuki, seni ilk gördüm zaman çok üzülmüştüm.
Zavallı ağaç, nasıl da devrilmiş böyle diye.
Şimdi düşünüyorum da, asıl acınması gereken meğer kendimmişim.
Yıllarca boş hayaller peşinde koşup durmuşum.
Bazen, senin gibi dağ başında bir ağaç olmayı hayal ediyorum.
Dalıma konan kuşların şarkılarını dinlemek,
Altımda korkusuzca sevişen sevgililerin mutluluklarını görmek,
Sonra da, bir türkü çığırmak istiyorum.
Ama ben ağaç olamam ki, insanım.
Boşuna hayal kurup, kendimi kandırıyorum,
Düşünmeliyim, çalışıp üretmeliyim, haksızlıklara karşı çıkmalıyım.
Yoksa, insan olmak neye yarar ki!
A Kadir Bekçi
07 11. 2018, Bahçeköy / Seferihisar.
