28 Temmuz 2012

SON AHLAT AĞACI


Son Ahlat Ağacı / Şiir 

                                 
Adını senden alan bu köyün, tek kalmış  ağacıydın sen.
Bir sabah uyandığında, bembeyaz çiçekler içinde,
Arılar, böcekler...çocuklar koşuşmuştu, Ahlatlı'ya bahar geldi diye !
Sevinç ve neşe vardı o sabah, Anadolu'nun bu ıssız dağ köyünde.

Yer gök sıcaktan yanıp kavrulurken,
Altında oturmuş  kaval çalıyordu, köyün deli çobanı.
Dallarına tırmanıyordu durmadan keçiler,
Batsa da koca koca dikenlerin vücutlarına...

Sararan yaprakların tek tek dökülüyordu,
Rüzgar estikçe  dallarından.
Sonra bir kuş konmuştu, dallarından birine
Son bir ahlat bulabilmek umuduyla...

Havalar soğumuş, yaprakların kalmamıştı.
Kış gelmişti, uykuya yatma zamanı diyordun.
Oysa misafirlerin gelmişti,  hem de tanıdık,
Odun edip götürmek için seni,
Ellerinde balta, sırtlarında urgan.

A. Kadir Bekçi



5 yorum:

  1. Çok iyi bir seçim, çok iyi. Teşekkürler.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Merhaba Ali Bey,
      Şu veya bu şekilde ağaçları keserek aslında bindiğimiz dalı kesmiş oluyoruz.Şiirimi beğenmenize sevindim.Selamlar sevgiler.

      Sil
  2. Sizinki kadar etkileyici bir Ahlat Ağacı daha:
    http://www.siirdostu.com/tr/mehmet-basaran-ahlat-agaci

    YanıtlaSil
  3. Blogumu izlemeniz beni mutlu etti.Malezya'ya Türkiye'den selamlar,sevgiler.

    YanıtlaSil

Reklam amaçlı ve bitki isteği ile ilgili yorum göndermemenizi rica ederim. Bitki, çiçek satmadığımı bir kez daha belirtmek isterim.